Osoby, które nie mają „kalkulatora w głowie”, a raczej „miarkę w oczach”:)powinno zaciekawić opracowanie idealnych rysów twarzy według Leonarda da Vinci. Geniusz malarstwa zgłębiał wiedzę z wielu dyscyplin nauki, między innymi z anatomii człowieka. Interesowały go proporcje ciała i twarzy. Szukał harmonii optymalnej za pomocą wyliczeń matematycznych i szkiców twarzy. Jego wnioski są ponadczasowe, aktualne do dzisiaj i uznawane za kanon rysów twarzy.
Klasyczny obrys twarzy ma kształt owalu. Szerokości kości skroniowych i żuchwy są równe,a kość policzkowa, czyli jarzmowa nieznacznie szersza.
Linie określające twarz od góry - linia włosów i od dołu - linia brody powinny być zaokrąglone.
Istotny dla harmonii jest fakt, że granice różnych części twarzy są styczne lub leżą na wspólnych liniach prostych wyznaczających siatkę wewnętrznych jej rysów.
W klasycznej twarzy trzy wysokości są równe:
- wysokość czoła - od linii włosów do nasady nosa/ dolnej granicy brwi/ górnej granicy małżowiny ucha
- długość nosa - od nasady do podstawy nosa/ górnej granicy małżowiny ucha do dolnej granicy małżowiny ucha, czyli płatka
- wysokość części brody i ust -od podstawy nosa do czubka brody
Proporcje poziome określa się na wysokości oczu. W przybliżeniu jest to 5 szerokości oka. Prawidłowo rozstawione oczy leżą w oddaleniu 1 szerokości oka między wewnętrznymi kącikami. Pionowe linie poprowadzone od kącików wewnętrznych oczu wyznaczają szerokość skrzydełek nosa. Szerokość grzbietu nosa (czyli jego tzw. grubość) jest w klasyce równa na całej jego długości. Linie pionowe styczne do tęczówek oka od wewnętrznej strony wyznaczają optymalną szerokość ust.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz